Bandoeng!

Bandoeng bandoeng, hier spreekt Merel!

Ik had gisteren eigenlijk wat willen posten, maar dat kwam er niet echt van gezien het feit dat we weer kampen met een stroomprobleem: We hebben gisteren de hele dag zonder gezeten. Niet echt handig als je aan het werk wil… en als alle jongens overdag ook nog eens op school zitten wordt het best wel heel rustig. Dus ik heb gisteren verplicht een dagje vakantie gehouden. Beviel zeker niet verkeerd!

Het was gisteren zo heet dat de kraanvogels zo ongeveer uit de bomen vielen. Ik had ’s morgens een wasje gedaan, inclusief twee spijkerbroeken en die zeiknat waren (want je wast met de hand, geen centrifugeer functie dus), en die waren binnen 2 uur droog op de lijn. Dan hebben jullie een beetje een idee hoe warm het was!
Nadat ik mijn was had gedaan heb ik een boek gepakt. Nee, geen studieboek, maar een heerlijk zwijmelige chicklit over New York, en heb mij op de veranda genesteld met dat boek. Ik was vergeten hoe lekker dat is! Ondertussen kwamen er wel steeds mensen aanwaaien waarmee ik even een praatje heb gemaakt, maar het was gewoon super relaxed. Helemaal toen alle Polen, ondanks de staking, perse weg moesten. Heeeeeerlijk gewoon. Uiteraard ben ik verbrand. IN DE SCHADUW met factor 30 op m’n mik!

Na mijn leesavontuur ben ik Auntie gaan helpen in de keuken… ik heb dunschillers meegebracht zodat ik haar kan bijhouden met aardappels schillen :-P. En nu win ik dus, dat vind ik wel leuk, ondanks dat het toch een beetje vals spelen is.
Na het eten zijn we allemaal uit elkaar gegaan, iedereen ging maar siësta houden… want met die hitte en geen stroom…
Ik heb maar een uurtje geslapen, meer had ik echt niet nodig… dus daarna maar weer lekker aan mijn boek. Ik heb de hele middag verder buiten gezeten met Fosca en Nyerere, was heel gezellig.
Ook heb ik het leven van een babyrat gered (ja, ik weet het zijn vieze beesten maar die hebben ook gevoel…). Een aantal van de aller kleinsten was thuis gekomen en had tijdens het buiten spelen een babyratje gevonden, die heel hard piepte en weg probeerde te rennen. Ze wilden hem houden en hebben hem gewassen (!!!!) en vervolgens een huis van duplo gebouwd. Uiteindelijk heb ik moeten praten als brugman om ze in te laten zien dat de rat op deze manier niet gelukkig was, laat staan dat hij ondanks dat hij gewassen is nog steeds vies is. Uiteindelijk hebben ze hem vrij gelaten. Gelukkig.

Ondertussen heb ik ook nog een heel leuk gesprek gevoerd met Nyerere (hij heeft een Poolse vriendin en is daardoor dus in Polen geweest afgelopen winter) over de verschillen tussen Europa en Afrika, en over sneeuw. Heel bijzonder om eens van een Afrikaan te horen hoe hij winter, sneeuw en ijs heeft ervaren. Ook hebben we de plannen besproken voor de toekomst van CALM. Er wordt op dit moment een nieuw huis gebouwd waar Father Ryszard in gaat wonen, samen met nog een priester en een broeder die hier voor vast komen werken. Mijn eerste reactie was: DOODZONDE, want ik vind het hier helemaal niet leuk als Father niet raar en gek kan doen. Maar ik kan me voorstellen dat hij hulp nodig heeft nu de capaciteit van het huis blijft groeien…
Ook wordt er een primary school gebouwd, zodat de kinderen hier naar school kunnen, en er beter zicht is op de manier van onderwijzen.
Mooi om te zien hoe het hier allemaal door gaat en blijft groeien. Ook al zal ik in de nabije toekomst niet meer in staat zijn zó vaak naar Afrika te vertrekken, ik blijf het wel in de gaten houden via internet. Maar mijn ideeën over Afrika, de mensen hier en het leven zijn wel iets minder idealistisch geworden. Klinkt heel stom, maar ik ben na deze keer volgens mij heel blij om weer thuis te zijn, tegen mijn vader en moeder aan te kunnen kruipen met een teckeltje op schoot, lekker een borrel te drinken aan de keukentafel en nooit meer gekookte aardappelen te hoeven eten (ik heb gisteravond serieus overgegeven van de gekookte aardappelen). Het is absoluut niet zo dat de mensen minder lief zijn dan de vorige keer, of dat ik me minder gewenst voel. Maar ik kan het gevoel van de vorige keren niet oproepen. Ik blijf het steeds proberen, maar ik voel niet meer die voldoening van de eerste en de tweede keer. En dat terwijl ik absoluut nuttig werk doe, en de kinderen het heel leuk vinden dat je er bent. Ik lijk wel een beetje een autist geworden. Ik heb het daar gisteren met een van mijn Poolse collega’s over gehad (zij is zuster), en zij zegt dat het echt door de lariam komt.
Het blijft een paardenmiddel. Mijn heimweegevoel is weg, en de wolken zijn opgetrokken, en ik zie weer helder voor mijn gevoel. Ik blijf de voordelen voor ogen zien, ook al is dat niet altijd even makkelijk. Maar het komt wel goed hier met mij :-). Dat weet ik zeker. Weer een ervaring rijker moet je dan maar denken. Je zal zien, zodra ik thuis ben wil ik weer terug naar Afrika. Dat zal altijd zo blijven denk ik.

Voor de mensen die zich zorgen maken: Doe dat vooral niet :-). Ik heb hier zelf voor gekozen, ik wist dat het lang was, ik wist dat ik naar huis kan als ik dat echt wil, en ik weet nog steeds dat het hoe dan ook allemaal wel op z’n pootjes terecht komt. Hakuna matata.

Vanavond is de laatste repetitie voor Youth Alive. Morgen is het festival en dan moeten de jongens al optreden. Raar idee, want we hebben er naar mijn idee veel te weinig aan gedaan deze reis. Ik heb ze alleen maandagavond (veel te laat) zien en horen repeteren. Ik dacht dat we dan de andere avonden ook zouden repeteren. Maar dat was dus niet het geval. Niet alleen omdat er geen stroom was, maar ook omdat Joseph het niet nodig vond. Raar maar goed. We zien morgen wel waar het schip zal stranden.

Lieve mensen, ik ga weer aan het werk, want daarvoor ben ik hier!

Tot heel snel, liefs van Merel