Shoprite, examens, knuffels en siësta's

Dag lieve lezers en lezeressen!

Gezien de rust, de tijd en de indeling hiervan wordt het maar weer eens tijd om een berichtje te plaatsen! Ik ben wakker, maar nog steeds ongelooflijk moe. Zal de aankomende tijd wel beter worden hoor. Gisteren was opnieuw een enerverende dag. Ik ben na mijn stukje geschreven ge gepost te hebben naar de diner gegaan om Auntie te helpen, samen met de Poolse vrijwilligers die nu hier zijn. We hebben samen gekookt en lunch gemaakt. Ook was er een Poolse zuster op bezoek.
Voor de gespreksverhoudingen aan tafel is dat niet bepaald gezellig: Een Poolse priester, een Poolse zuster en drie Poolse vrijwilligers die allemaal geen Engels kunnen is een boel onverstaanbaar geklets aan tafel. Niet echt leuk. Maar iedere subtiele hint over een eventuele vertaling wordt onder de tafel gemikt. Dus wij voeren onze eigen gesprekken, de Ugandezen en ik, in het Engels. Maar het is toch een beetje een rare situatie. In dit geval merk je heel erg dat Father Ryszard er niet is…die was gewoon Engels gaan praten, en mikt je op een cursus Engels als je hier voor langere tijd komt en je geen Engels spreekt. Goed idee dus, maar de huidige priester heeft daar kennelijk toch een beetje een ander beeld bij. Wel is hij ongelooflijk aardig, en je kunt prima met hem lachen. Maar… nee, het is niet zoals het is, als de grote baas weer in zijn stoel in de kamer zit, iedereen te bekogelen met slippers. Wat zal ik blij zijn als hij terug is zeg! En de rest met mij hier ook. Al valt het me ontzettend op dat de regels echt heel secuur worden nageleefd. Geen gedonder, geen gedoe, Father weet wie hij achter heeft gelaten in zijn huis. Iedereen past goed op, let op elkaar en is erg voorzichtig met wat hij of zij doet. Maar iedereen is ook ongelooflijk onzeker. Gelukkig wordt die onzekerheid ook uitgesproken en proberen we allemaal ons werk zo goed mogelijk te doen.

Na de lunch ben ik met Auntie naar Shoprite gegaan, een winkelcentrum aan de rand van Kampala. Geloof het of niet, maar ik heb hier echt een hekel aan shoppen. Te warm, te druk, te veel chaos. Shoprite was opvallend rustig gisteren, en ik kon zonder enige moeite geld pinnen, airtime (beltegoed) kopen, en even wat nodige spullen inkopen zoals deo en alles wat een meisje nodig heeft. Auntie was echt helemaal blij, en vond het super om weer een dagje weg te zijn. Dat moeten we dus maar vaker doen, want als iemand zo blij wordt van uitgaan is het de chaos trotseren dubbel en dwars waard. Toen we terug kwamen waren we beide compleet gesloopt. Dat is altijd als je hier de stad in bent geweest. Tijd voor siësta dus! Auntie heeft een matras in haar kamer liggen, speciaal voor mij. Heel fijn dus, want dan kun je gewoon lekker rusten zonder dat er mensen door de gang gillen. Na een overheerlijk dutje heb ik mama even gebeld. Was toch wel weer even nodig.
Ik kan er niks aan doen, maar ik blijf me leeg voelen. Een beetje afgestompt. En ik kan ook niet echt vertellen waar dat aan ligt. Ik heb niet meer zoveel heimwee als in het begin, al is het verlangen naar huis nog steeds aanwezig. Maar dat zal nog wel een tijdje duren. Iedereen is verder ook zeker aardig hoor, en als je zegt dat het even niet zo lekker gaat komen er van alle kanten een boel knuffels en lieve woorden. Maar met je vader en moeder bellen is dan toch het beste. Even een ‘westerse’ respons van mensen die je echt kennen, en die uit ervaring weten dat het allemaal vanzelf weer bijtrekt. Mooi dus.

Toen ik klaar was met dutten en bellen was er nog net genoeg tijd om even lekker te douchen, om vervolgens uitgebreid te kletsen met de jongens die net uit school kwamen. Ik blijf het prachtig vinden dat de kinderen hier allemaal even naar je toe komen en zeggen “Good afternoon Auntie, how are you”. De een heeft meer behoefte aan een gesprek over zijn schooldag dan de ander. Maar dat maakt dat je voor een aantal kinderen het verschil kan betekenen. Zo heb ik één van de heren gisteravond ongelooflijk veel moed ingepraat over zijn examen, wat hij vandaag moet gaan maken. Hij is niet zo goed in Engels, heeft er heel hard voor gewerkt, maar elke keer als dat Engels examen komt lukt het hem niet. Dit verhaal klonk een beetje als een dejavu! Ik heb hem geprobeerd uit te leggen om vooral heel rustig te blijven, dat de kennis echt wel in zijn hoofd zit, dat hij alleen de rust moet vinden om die kennis naar boven te halen. Het is net zo’n ongeleid projectiel als ik ben (zou Hannie zeggen). En gezien het feit dat dit bij mij heel goed heeft gewerkt met het maken van mijn toetsen hoop ik dat hij er ook baat bij heeft.
Na een uitgebreide knuffel en begroet ronde was het tijd voor ‘Evening Prayer’. Dat is het moment waarop iedereen bij elkaar komt rond de grote boom, en we met elkaar bidden en praten. Na het avondgebed was het tijd voor huiswerk. Maar omdat daar al genoeg vrijwilligers bij zitten kan ik beter Auntie helpen. Ik help de kinderen met problemen met Engels apart van de grote massa, in de zon buiten. Dat is veel rustiger.

Tijdens het eten zijn de Polen dus bij het huiswerk maken, en is het heerlijk rustig in de diner. Na de geweldige Mexicaanse soapseries als ‘Hidden Passion’ en ‘La Tormenta’ is het nu de beurt aan de serie ‘Mari Mar’ om ons ’s avonds te entertainen. Geniaal grappig. Lekker overdreven. Iedereen gilt aan tafel mee, heeft commentaar op wat er gebeurd en lacht zich dood om de stomme dingen die gebeuren. Prachtig.

En toen… viel de stroom uit. En het was al zo pikkedonker! Generator aan,en door met het feest. We hebben de generator aangelaten tot het huiswerk maken voorbij was. Daarna hebben we hem uit gegaan, de jongens naar bed gestuurd en hebben we gezellig met kaarsjes in en rondom de diner gezeten. Was ontzettend leuk, ik heb hele leuke gesprekken gevoerd met Paul, Moses en Fosca. Met Fosca had ik nog niet echt een gesprek gehad, dus dat was erg interessant. Goed bij de tijd die jongen! En lekker rustig (iets wat je van de rest van de mannen hier niet altijd kan zeggen). Ik mag volgende week met hem mee naar zijn universiteit. Hoezee! Leuk! Dat wil ik natuurlijk wel zien.
Samen met Moses heb ik gisteren mijn eerste biertje gedeeld, dat voelde als thuiskomen… (Ja toch weer drank he ;-)). Maar dat mag als iedereen naar bed is. Er moet ook tijd zijn om als collega’s tot elkaar te komen en met elkaar van gedachten te wisselen. En dit kwam precies goed uit zo… gezien het feit dat ik eigenlijk Youth Alive training had, die dus niet door kon gaan vanwege de stroomuitval.

Hier is het inmiddels bijna kwart voor 10, en ik ga zo maar eens even op zoek naar wat klusjes. Anders ga ik maar eens even lekker lezen… heb nog een tijdschrift in mijn tas zitten dat het daglicht nog niet heeft gezien. En een wasje doen zou ook niet verkeerd zijn. Genoeg te doen dus!

Liefs en tot heel snel!

xxx Merel