Bierafval en Najibunglia

Lieve mensen,

Wauw, het was al weer even geleden dat ik jullie geschreven heb… tijd voor een nieuw bericht dus!
Er is ongelooflijk veel gebeurd in de afgelopen dagen. Het weekend was raar, vooral vrijdag en zaterdag had ik toch wel veel last van het feit dat ik hier in Oeganda zit, en de rest van mijn familie druk bezig was met alle perikelen rond de crematie van Oma. Maar ik moet eerlijk zeggen: Afleiding ten top hier!

Op zaterdag ben ik met de jongens wezen schoffelen op de boerderij. Elke twee weken wordt er door de lokale bierfabrikant bierafval geleverd, dat dient hier als voer voor de varkens. Dat wordt op het veld gedumpt, en moet in teiltjes en kruiwagens worden over geschept om naar beneden, naar de boerderij, te worden vervoerd. Je voelt hem al aankomen: Lekker smeren dus.
Ik stond met opgekrulde broekspijpen en blote voeten te zweten, midden in dat voer. Lekker scheppen en smeren met elkaar. Opzettelijk ‘bijna’-ongelukken maken met kruiwagens, heeeel hard naar beneden scheuren en roepen “ACCIDEEEEEEEEEEEEENT”. Flauwe grappen dus, maar heel erg leuk. En de jongens hadden er wonderbaarlijk veel schik in dat ik het zo leuk vind om voer te scheppen en niet bang ben om vies te worden. Het heeft me wel een klein uurtje gekost om na dit hele theater de douche weer schoon te krijgen, maar het was het waard, ik heb voor het eerst sinds het bericht van Oma weer onwijs hard gelachen. En dat voelde goed!

Zondag nam Charles me mee naar Zia Angelina’s. Dat is onze lokale kliniek, met supergeinig personeel. Iedereen neemt me hier heel veel mee op sleeptouw, zodat ik afleiding heb, lief he!
Charles voelde zich niet lekker, dus wilde zich toch even laten testen op Malaria. We hebben bijna 2 uur in de kliniek gezeten, niet omdat het niet goed ging met Charles, of omdat het druk was, maar omdat we zo idioot veel plezier hadden met het personeel! Zuster Janet komt uit dezelfde regio als Charles (Musogga, Kamuli en omstreken). En ineens kwam ze aanzetten met het plaatsje Najibunglia. Je spreekt het uit als Natsjieboooeengliaa met een dikke klemtoon op de ‘boeng’. Je voelt hem al aankomen: Hij is geïntegreerd hoor, naast de jambodo’s en kabina’s gaat het nu over Najibunglia.
Weer een geslaagde afleidingsmanoeuvre dus.

Maandag was de crematie van Oma, wat was dat belabberd zeg! Dan voel je pas écht dat je hier in je ‘up’ zit, 6000 km van je familie vandaan. Tijdens de ceremonie heb ik hier in de kerk gezeten. Dat is zo ongeveer de enige plaats waar je in stilte kan zitten en je eigen gedachten kan horen zonder dat iemand je stoort. Ik vond dat echt ontzettend lastig. Gelukkig heb ik een geweldig team van collega’s om me heen. Fosca zei dus ook gelijk: Jij en ik gaan vanmiddag op stap, een cadeautje regelen voor Dominic. Dominic is een Poolse vrijwilliger die hier een heel jaar heeft gewerkt, en die kan niet onopgemerkt huiswaarts keren! Dus we zijn naar Kampala gereden, hebben een album voor hem gekocht waar alle jongens een briefje met een persoonlijke boodschap moesten maken, en een typisch Oegandees hemt. Tijdens het shoppen kwam ik ineens het meisje uit Grenzeloos Verliefd tegen dat verliefd werd op een Oegandees en met hem trouwde! Was echt heel grappig, ik heb even heel leuk met haar gekletst (ze is overigens nog steeds grenzeloos verliefd).

Na 3 dagen een beetje vakantie te hebben gevierd was het op dinsdag weer tijd voor pedagogisch vakmanschap. Ik ben druk bezig met het uitflansen van een soort ‘maatjes-project’ waar de sterke leerlingen de zwakkere kunnen helpen. De klassen in Oeganda zijn overvol, en er staat maar één docent voor de klas. Dat zorgt voor veel gedoe, en het onder de voet lopen van zwakkere leerlingen. Die krijgen simpelweg niet genoeg aandacht en het opsporen van leerstoornissen is hier al helemaal niet aan de orde. Maar ik heb dus wel mooi uitgevonden dat één van onze jongens Dyscalculie lijkt te hebben. Hij is net als ik een ramp in links en rechts, en hij draait groepjes getallen om, klokkijken is lastig en hij is linkshandig. Natuurlijk kan ik niet zeggen dat hij Dyscalculie heeft, dat kan alleen een test uitwijzen, die ik niet kan afnemen. Maar ik verdenk hem er wel van het te hebben. Maar je bent hier gewoon slecht in rekenen, en je moet gewoon beter je best doen. Dat is eigenlijk de clue. Ik zou afgelopen week meegaan met Imme naar school, maar dat gaat nu een beetje moeilijk omdat de docenten aan het staken zijn geslagen! Ze willen meer geld. Net als iedereen in elk ander beroep.
’s Middags heb ik met de kindjes van P1 en P2 getekend en gekleurd, voor het boekje wat we voor Dominic hebben gemaakt. Dat is dus niks voor mij. Ik hou niet van kleuren, niet van tekenen en die kleintjes zijn echt heel lastig. “Auntie, I need a pencil. Auntie, I need a pencil sharper, Auntie, he took my eraser, Auntie I need more paper…” AAAAAAAAAAAH. Geeft u mij maar een klasje opstandige pubers. Daar kan ik meer mee dan dit kleine grut. Maar da’s ook handig om te weten toch?

De situatie wordt steeds beroerder, suiker is op één dag met 5000 shilling omhoog gegaan, écht alles wordt duurder! Een kratje bier koste me een week geleden nog 34000 shilling, afgelopen maandag telde ik 38000 neer voor een kratje met dezelfde samenstelling. Echt heel bizar, helemaal als je de berichten uit Sudan hoort. Daar is de hongersnood op bepaalde plaatsen al echt uitgebroken. En ik vraag me af of wij ook getroffen zullen worden. Zo heel snel zal het niet gaan, ik denk niet dat ik het nog mee maak, maar ik maak me wel zorgen om de mensen die hier blijven. Gelukkig is Father over twee weken weer terug, die heeft een beter beeld bij lange termijnzaken en een bijzondere manier van mensen benaderen om een goed resultaat te boeken.

Woensdag was het afscheidsfeestje voor Dominic. De dag begon leuk, ik heb het cadeau namens CALM afgemaakt, het boekje klaargemaakt en toen kwam ik er achter dat ik geen inpakpapier had. Joseph moest toch naar de stad met een jongen die op z’n hoofd was gekukeld, dus gingen Fosca en ik mee. Een lift is nooit verkeerd. Maar het bleek iets erger te zijn dan gedacht: Er moest toch een scan worden gemaakt. Dus van Namugongo terug naar Kira Mulawa, geld halen, toen naar een ander ziekenhuis in Namugongo, en toen door naar Kampala Nsambya Hospital. Het was lang, maar veel gezien, en met John is alles weer goed. Eenmaal thuisgekomen begonnen de feestvoorbereidingen: veel lekker eten en dansen met de jongens. Helaas kreeg het einde van de avond een andere wending: De bom is ontploft, de kogel is door de kerk, Joseph en Auntie zijn hun geduld verloren met de Polen. Ik heb Auntie nog nooit zien huilen, en Joseph nog nooit zó kwaad gezien. Een hele rare gewaarwording. Ze zijn dus nu in één klap bewust van hun gedrag (de Polen). De sfeer is heel gek, mensen doen nu heel hard hun best om gezellig te zijn. Bij sommige mensen lukt dat heel goed, bij anderen krijg je spontaan plaatsvervangende schaamte.
Zoals ik al zei: Nog twee weken doorbijten voor de baas terug is.

Ik ga nu lekker schoffelen in de tuin met een stel jongetjes, ze hoeven vandaag niet naar school, luxe dus!

Liefs en tot heel snel,
xxx Merel