Laatste loodjes

Lieve Mensen!

Nee, ik ben niet dood. Ik kreeg al verontruste smsjes en facebookberichtjes met de vraag of mensen misschien ook mijn begrafenis hadden gemist. Nee dus, ik leef nog gewoon. Afgelopen week was druk en zwaar: de malaria en infectie hebben me goed te pakken gehad, dat kan ik niet ontkennen.
Maar met heel veel slapen, en nog heel veel meer pillen gaat het nu best goed. Ben alleen heel snel heel moe, en krijg sneller hoofdpijn. Maar dat trekt op den duur ook weer weg. Gewoon tijd en rust nemen, en overdag een uurtje plat! Geen probleem hier. Het is alleen onwijs druk! Maar wel heel gezellig! Drank vloeit rijkelijk (iets minder voor mij, want ik ben op die troep die ik slik binnen no time teut, en we vieren veel bijzondere gebeurtenissen.

Zaterdag zijn we naar Kamuli geweest voor de priesterwijding van Deacon Moses. Ik heb hem in 2009 leren kennen als Brother Moses, en hij werd dus nu officieel priester. We zijn met een bus vol jongens op pad gegaan om bij dit spektakel aanwezig te zijn. Lange kerkdienst, veel mensen, veel opstaan en zitten (behalve voor de 85 jarige Brother Robert en mij), veel gejuich en mooie optredens van onder andere 'onze jongens'. Heel waardevol en o wat was ik trots! Maar de zon en de enerverende gebeurtenissen werden snel te veel: om 4 uur konden zeme opdweilen! Veel geslapen dus toen in terug kwam.

Zondag hen ik rustig aan gedaan, veel slapen en rustig een aantal 'counceling uurtjes' met jongens die vragen hebben over alles. Over liefde, over school, over toekomst, over meisjes enz. Dat vind ik het leukste. Al mijn projecten lopen mooi door, de kindjes zijn schoon, we doen 's avonds en 's morgens samen tanden poetsen, en ook het maatjesproject lijkt een groot succes te worden. Maar dat 'gewoon' praten met de jongens, advies geven over van alles wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd: da's pas waardevol!
Zondagavond zijn we naar een dansvoorstelling geweest, dat was erg mooi, maar vooral ook erg koud!!! Het was de afgelopen dagen nogal koud 's avonds. Maandag was een rustdag, en ik ben op pad gegaan om even op mezelf te zijn. Ik ben naar Lugogo gegaan, Fr John Mary heeft me daar gedropt, om de mevrouw van een van mijn jurken te ontmoeten. Maar ik was veeeeel te vroeg, dus heb een South Africa Marie Claire gekocht en een Cosmopolitan, en heb me achter een grote cappuchino verstopt in het restaurant. Wat lekker!!!! Koffie, daar was ik aan toe. Mijn jurk is niet helemaal m'n smaak, maar misschien wil mijn dochter zich er later wel in verkleden. Het is toch een leuk aandenken, alleen niet heel flatteus. Dinsdag heb ik gezellig voorgelezen: de kleintjes vinden dat ontzettend leuk. Ook hebben we veel voorbereidingen getroffen voor vandaag: de verjaardag van Father Jean Marie! Leuk! Veel malle Salceanen priesters en broeders, dansende kindjes, eten en drinken. We hebben een talentenshow georganiseerd waar iedereen heel enthousiast aan mee deed.

Nu is het langzaam tijd om de knop om te draaien, de muziek uit te zetten en de jongens naar bed te sturen. Heel treurig, weer een dag voorbij, het gaat zo snel!!!
Mijn dagen beginnen te tellen, en iedereen helpt me er aan herinneren. De mensen van thuis zijn blij, de mensen thuis in Afrika zijn verdrietig.Maar dat is het leven. Tijd van komen, tijd van gaan. Voor nu ga ik even, maar ik kom voor vertrek zeker bij jullie terug met een berichtje!

Bedankt voor alle lieve berichtjes en beterschapswensen!!!

Kussens van Merel