Cultuur, lieve mensen en veel woorden.

Lieve mensen,

Er is weer een heleboel gebeurd, leuk en minder leuk, in een hele korte tijd. Ik zal jullie via deze manier weer op de hoogte houden.

Vandaag gooi ik de chronologische volgorde even overhoop, want ik vind dat dit ‘nieuws’ toch als eerste genoemd moet worden. Afgelopen woensdag 27 juli is mijn Oma vredig in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. De meesten onder jullie waren wel op de hoogte van haar toestand, en ik heb voor mijn vertrek naar Oeganda dan ook bewust afscheid van haar genomen. Ze is in de afgelopen tijd opgekrabbeld, en ik hield er stiekem toch rekening mee dat ik haar gewoon nog zou zien na mijn terugkomst in Nederland. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Absoluut goed voor Oma, die nu niet langer ziek is, iets minders leuk voor ons, maar ik geloof dat we er allemaal vrede mee hebben.
Mijn ouders hebben mij gisteren gebeld. Het eerste telefoontje was echter niet succesvol voor het doel waarvoor het diende, ik pakte namelijk al jankend op omdat ik in verwilderde toestand in mijn eentje een lunch moest koken voor 6 man, maar allemaal Oegandees spul waarvan ik niet wist hoe ik dat moest doen. Ik was vooral kwaad om het feit dat mensen me hadden laten stikken, omdat ze met een vette kater in bed lagen.
Uiteindelijk is het gelukt hoor, kip met massala kruiden in de oven gemikt, aardappelen gekookt en erwtjes gemaakt, daar konden ze het mee doen. En de commentaren waren goed, da’s mooi meegenomen.
Auntie is een beetje schoolziek, een mix van moeheid en gebrek aan waardering, waardoor ze nu in bed ligt. Ze is op alles getest maar er is niks gevonden.

Maar het bericht kwam dus toch nog, maar dan ’s middags. Ik was er eigenlijk toch veel meer overdonderd dan gedacht. Raar eigenlijk, want je houdt er rekening mee dat het gebeurd, je neemt afscheid, en toch schrik je als je hoort dat het gebeurd is.
In goed overleg in het vooruit, met mama, papa en oma zelf hebben we in de eerste instantie besloten dat als ze zou komen te overlijden tijdens mijn verblijf in Oeganda, ik daar gewoon zou blijven. Op en neer komen voor de crematie vond Oma geen optie. Ik heb dit in de eerste instantie heel dapper volgehouden, maar begon toch te twijfelen hoor. Als je zo’n telefoontje krijgt, en je 6000 km van iedereen vandaan zit in een cultuur waarin je eigenlijk niet mag huilen om overledenen omdat de ziel dan zogenaamd geen rust zou kunnen vinden, kun je je toch wel even een potje eenzaam voelen. Uiteraard wil ik nu heel graag naar mijn ouders en familie. Maar ik weet ook dat ik gigantisch spijt krijg als ik terug kom en ik een maand Oeganda laat schieten. De maand waarin zoveel van mijn taken plaats gaan vinden.. Ik heb dus opnieuw (weliswaar tegen mijn huidige gevoel in, maar met de toekomst in mijn achterhoofd) besloten om toch hier te blijven, en niet terug te komen naar Nederland, vóór de officiële terugreisdatum.
De scheiding tussen hoofd en hart valt me zoals altijd zwaar, maar ik geloof dat mijn beslissing de juiste is, en mijn ouders zijn het daarin met mij eens, en Oma in het voortraject gelukkig ook.

Door alle commotie van gisteren kon ik maar moeilijk in slaap komen. Ik ben toch maar weer naar Aunties kamer verhuisd. Maar de slaap wilde niet komen. Mijn spannende boek kon me niet boeien, en na een boel gewoel ben ik om 5 uur opgestaan om Benson te helpen met het ontbijt klaarmaken. Dat was eigenlijk heel erg leuk, en dat ga ik morgen weer doen. Slapen kan overdag ook als de jongens aan het werk zijn of naar school moeten. Al heb ik niet meer bijgeslapen vandaag.

Later vandaag heb ik samen met Charles de pap naar school gereden, even flink lieve knuffels ontvangen en met jongens gekletst over de examens die ze nu moeten maken. Ik heb gisteravond zelfs Pythagoras uitgelegd (KUN JE HET JE VOORSTELLEN, Merel en wiskunde….).

Eergisteravond was het zover, mijn eigen goodnighttalk. Eerlijk gezegd was ik daar een beetje zenuwachtig voor. Spreken in het openbaar of voor een grote groep vind ik niet zo erg, maar in het Engels tegen een club baldadige kindjes, is dan toch andere koek. Maar niks om mij zorgen over te maken, zo bleek achteraf, het ging heel goed! Mijn thema was ‘Sharing’, omdat een aantal kinderen niet eerlijk kan delen, en dat zeker in een grote gemeenschap als deze heel belangrijk is. Ze delen nu netjes brood, ik heb gisteren goed opgelet.

Het is dus een mix van leuk en minder leuk, maar het gaat goed. Verdriet is niet erg, dat hoort erbij. Hannie sprak ooit historische woorden: “Ieder dipje gaat weer over”. Dit is dan niet echt een dipje, maar hoort wel bij het leven. Met Oma’s situatie in mijn achterhoofd weten we allemaal diep van binnen dat dit de enige juiste oplossing was. En wat is er dan mooier dan rustig slapen en niet meer wakker worden? Tijd zal het beter maken, afleiding doet goed, en iedereen leeft mee. Alleen huilen is en beetje een probleem. Maar ik vind dat ik in vergelijk met mijn Poolse collega’s heel wat meer credits heb dan zij, dus dat ze mijn sporadische gejank maar even voor lief moeten nemen hoor.

Alles komt goed. Wanneer, waar en hoe merken we vanzelf. Het is goed zo.

Iedereen onwijs bedankt voor de lieve berichtjes, smsjes, telefoontjes en mooie woorden. Daar word je warm van.

Heel veel liefs en dikke knuffels van Merel