Eindelijk een berichtje

Lieve dames, lieve heren!

Eindelijk, daar ben ik dan! Het heeft even geduurd voor ik online kon komen, maar geloof het of niet, internet werkt, is draadloos en zelfs sneller dan de kabelvariant.
Ein-de-lijk een meevaller. En ik heb absoluut het recht om “eindelijk” te zeggen, want ik heb nog nooit zoveel tegenslagen gehad aan het begin van een reis als deze!

Ik zal beginnen bij het begin. Ik ging bepakt en bezakt, met Mama, Papa en Jamesje naar het vliegveld op vrijdagochtend 1 juli j.l. De planning was om op tijd te vertrekken, en dan om 10:40 uur te vliegen. Halverwege de avond ervoor kreeg ik het al knap benauwd. Ineens zag ik het allemaal helemaal niet meer zitten en heb me wel 100 keer afgevraagd waarom ik in Godsnaam 2 maanden naar Oeganda moest. Op het vliegveld werd het alleen maar erger, en stond ik dus al jankend in de rij voor de bagage afname. En toen kwam het. “Mevrouw, U heeft geen zitplaats, het vliegtuig is overboekt.”. Prachtig, kom je aan met je goeie gedrag! Weken van tevoren een ticket geboekt, zitplaats geregeld, en nu ineens is het de vraag of je wel mee mag met het vliegtuig. Ik ben nog nooit zó kwaad geweest. En Mama en Papa trouwens ook niet (zelfs James keek boos). Vervolgens is Mama verhaal gaan halen bij een muts van de KLM. Je zou denken dat KLM klasse heeft, kwaliteit wil uitstralen en daarom zo schreeuwend duur is… Maar de mevrouw die ons te woord stond straalde alles uit behalve dat. Ik heb nog nooit zo’n afgang mee gemaakt! Uiteindelijk is het goed gekomen, en ben ik als eerste naar de gate gerend, werd geweldig lief bijgestaan door de security dames van Schiphol (HULDE!) en kreeg uiteindelijk een plekje. Maar wat ga je dan lullig weg zeg! Ongelooflijk. Het was al raar afscheid nemen deze keer, maar door dit gedonder helemaal. De vlucht duurde lang, maar was goed, en 10,5 uur vliegen viel me best mee eigenlijk. Heb een beetje foute films gekeken (op aanraden van Simon, Nienke en Willem toch maar eens New Kids Turbo gekeken in het Duits, WAT FOUT). Toen ik aankwam op Entebbe airport had ik alweer zo’n maf voorgevoel. En jawel hoor… koffer nummer 1 kwam keurig op de band aanrollen… maar koffer nummer 2 was er niet. Dus op naar de balie om te vertellen dat mijn koffer er niet is. Briefjes invullen, omschrijven, beetje mopperen en vervolgens vertrokken zonder mijn vermiste koffer. Joseph stond me op te wachten, en we zijn snel naar huis gereden. Ein-de-lijk was ik in een kamer met een bed. Wat fijn! Heerlijk geslapen dus.

De volgende ochtend ben ik maar weer even op verkenning geweest… ik miste thuis, Mama en Papa, kleine James en mijn koffer. Tijd voor afleiding dus. Ik heb eerst maar eens kennis gemaakt met mijn Poolse collega’s en de tijdelijke Poolse priester die de grote baas hier vervangt. Polen blijven het mafste volk van de wereld. Spreken voor geen reet Engels en komen toch naar Oeganda, om vervolgens steevast Pools met elkaar te blijven praten. Niet erg gezellig dus. Maar goed! Ik ben hier ook niet voor de Polen, ik ben hier voor de kinderen en voor mijn vrienden. En dat gaat perfect! Op zondag hebben de kinderen speciaal voor ons opgetreden. Ontzettend lief. Daarna ben ik met Joseph naar Entebbe gereden om mijn koffer op te halen. Ik heb nog nooit van mijn leven 8 uur in de traffic jam gestaan. Het recht van de sterkste is wat hier geldt, dus ineens werd een tweebaansweg een zesbaansweg! Bizar. Maar ik heb mijn koffer terug! Ben ik erg blij mee want een meisje heeft gewoon haar spulletjes nodig. Zo is het toch? Dus alles is nu eindelijk hier.

Er zijn veel nieuwe kinderen, maar ook veel kinderen die ik tijdens kerst niet heb gezien omdat ze thuis waren bij hun familie. Zoals Stuart bijvoorbeeld. Een jochie van een jaar of 7. Als je hem tegen komt hangt hij zo op je rug en blijft daar gerust een half uur hangen. Daardoor merk ik dat ik niet meer zó flexibel ben, mijn rug doet zeer :-P.
Het is wel even knokken om mijn plaats te vinden, en ik heb dat ook kenbaar gemaakt bij mijn collega’s . Ik help Joseph dus nu met de repetities van Youth Alive. We hebben elke avond zang, toneel en poëzie repetitie. Heel leuk, maar ik vind het persoonlijk ook heel lang (voor de kinderen). Ik heb een aantal aanwijzingen gegeven, nadat ik alles voor het eerst heb gezien. Wat opvallend is, is dat de inhoud van het toneelstuk altijd over drama in Oeganda gaat. Het stuk van dit jaar gaat over een HIV Positieve vader, de moeder die stiekem in het verleden een prostituee was, de dochter die een prostituee is en ’s avonds per ongeluk wordt geboekt door haar vader. Vervolgens wordt er opgebiecht aan elkaar, en vergeven ze elkaar (lekker voorspelbaar). Maar ook abortus een traangas komen langs. Ik vindt het maar niks heel eerlijk…. Beetje teveel van het goede. Maar dit is hoe ze het doen, dus geef ik maar vooral veel tips en aanwijzingen.
Aanstaand weekend is dus Youth Alive, en ik ga mee in het kader van vrije studiepunten. Heel erg leuk! Kids in de gaten houden, helpen etc.

Vanmiddag ga ik met Auntie naar Shoprite, omdat het moet. Ik hou niet van naar de stad gaan hier, is me veel te druk. Maar ik heb echt airtime nodig, dus we gaan na de lunch. Dan zijn we terug als de kinderen uit school komen. Ik beperk mijn taken vandaag even tot onwijs knuffelen met kindjes, voorlezen aan de kleintjes en vanavond helpen met Youth Alive, want ik ben gesloopt. Heeft voor heel wat heimwee gezorgd. Ik had misschien beter een week of 2 kunnen wachten met vertrekken, maar goed, da’s altijd achteraf geklets. Grenzen stellen dus, en rust nemen wanneer dat nodig is.
Nu dus! Ik ben moe. En als ik vanavond en vanmiddag nog aan de bak moet kan ik maar beter nu ontspannen.

Dus iedereen: Fijne dag, doe iedereen de groeten, slaap lekker ;-) en tot later!

Heel veel liefs van Merel.

P.s. Mijn telefoonnummer doet het nog gewoon!

P.p.s. Iedereen die ik nog niet heb kunnen bedanken: Onwijs bedankt voor de lieve woorden en berichtjes!