Begrafenis en stof.

Lieve lezers!

Na een dag helemaal niets (we waren weer eens stroomloos), komt het leven hier weer op gang, inclusief stroom en dus ook internet! Tijd voor een berichtje dus!

Gisteren ben ik met Angella naar een begrafenis geweest. Een van de zusters waar ze vroeger veel mee te maken heeft gehad is overleden en de dienst vond plaats binnen de hoofd congregratie van de zusters in Uganda, in Mukono. Mukono ligt ergens westelijk (volgens Auntie) in Uganda, dieper het land in. Uiteraard wilde ik mee, hallo, daar moet ik bij zijn! Dus Auntie en ik gingen tegen een uur of 10 op pad, op naar de begrafenis! Merel in (hoe kan het ook anders) stemmig zwart, Auntie in een jurk die verdacht veel leek op een bloementuin. Inmiddels begin ik al redelijk te 'ver-Afrikaansen', ik zit inmiddels keurig met twee benen aan een kant in een rokje achterop een bodaboda (brommer, HET vervoersmiddel hier). De reis was een hele toer, met de bodaboda naar Kireka, van Kireka in een taxibusje naar een naamloos gat, vanuit daar in een onwijs oud verroest busje (ze moesten hem aanduwen om op gang te krijgen) naar Mukono. We hebben last van onwijze droogte, dus de ongeasfalteerde wegen zijn een grote stofwolk. Drama dus als je die moet trotseren, het stof is extreem fijn en kruipt werkelijk o-ver-al in/tussen. De laatste weg was 30 minuten lang, met 1001 hobbels en gaten in de weg, en ik was er zeker van dat ze me zo naast die zuster konden leggen. Wat een hel! Maar geloof het of niet, we zijn heel over gekomen (weliswaar helemaal bruin van het stof). Een gemiddelde ceremonie duurt hier 6 uur. Gelukkig waren wij fashionably late, en hebben 'slechts' 3 uur mee kunnen pakken. Na een hoop bidden en zingen was het tijd voor speaches: dat is hot hier in Uganda. Een aantal mensen zaten dus rustig te slapen tijdens de dienst (respect dat ze er al die tijd hebben gezeten), en ook ik kon een reeks gapen amper onderdrukken. Na anderhalfuur speachen was het tijd om de kist naar de ingang van de kerk te duwen, en toen kwam het onvermijdelijke: ik moest daar langs, en het hoofdeinde was open. Ik heb er spijt van dat ik heb gekeken, want het was een eng gezicht. Ze was aan alle kanten een soort van dichtgeplakt met secondelijm (word er nu weer misselijk van). Snel de kerk uit dus, en op naar de begraafplaats. Alle Ugandeze zusters worden hier uiteindelijk begraven. Het was een hele klim door een prachtig stuk landschap (bergen, veel groen, machtige bomen). Eenmaal op de begraafplaats verzamelde iedereen zich om het graf, en lieten ze de kist zakken. We moesten allemaal een handje bloemen gooien, liedjes zingen, en toen was het voorbij. Ik heb voor het eerst een zwart lijk gezien, voor het eerst volwassen Afrikanen zien huilen (stilletjes in de kerk, keihard gillend op de begraafplaats) en een hele berg zusters ontmoet. Gelukkig wilde Auntie op tijd terug (we moeten om 7 uur terug zijn, want dan krijgen de 'HIV-positiefjes' hun medicijnen). De terugweg was minder ernstig, thank God. Wel weer alle kanten opgeslingerd, maar niet zo eng als de heenreis. Op de terugweg een paar liter Fanta gekocht (suiker, suikeeeeer), en toen snel naar huis.
Eenmaal thuis ben ik gelijk (met kleren en al) onder de douche gesprongen. Gevolg: Een grote modderstroom. Zelfs m'n haar was bruin. Getsie! Nadat ik fris was ben ik terug gegaan naar de diner. Daar hebben we heerlijke chapati's (een soort broodachtige pannenkoeken) gemaakt, om te vieren dat we Poolvrij zijn.

We zijn nu met een heel klein clubje Uncles en Aunties, supergezellig dus!
Nadat we de kinderen in bed hebben gestopt en het licht uit hebben gedaan zijn we naar de diner gegaan om foute films te kijken. Voor mij werd het niet laat, ik was kapot na die lange dag.

Gelukkig kon ik vanmorgen heeeeeerlijk uitslapen (tot 9 uur!). Er waren tenslotte geen Polen om mijn sluimering wreed te verstoren. Heerlijk dus. Gezien het feit dat we al vroeg stroomloos waren (stroom ging er tegen 07.30 uur vanmorgen alweer af), was het mooi chillen vandaag. Mijn 'chickenpockboys' gaan allemaal de goede kant op, dus ik hoefde enkel rugjes in te smeren met lotion (de rest kunnen ze zelf, ze zijn al groot, duh!). Ik heb lekker ontbeten met koude chapati (fijn, de Polen eten normaal ALLES op), en daarna heb ik mijn kleren gewassen. Vervolgens ben ik met een matje en een kussen, een fijn boek, een dikke tube zonnebrandcreme en een zonnebril op het gras gaan liggen. Zelfs in de schaduw een mooi bruin tintje opgelopen. Iedereen zeurt over dit soort dagen: niks te doen als er geen stroom is. Ik vind het heerlijk: Verplicht vakantie met een goed boek! Kan toch niet beter?

Morgen is het zaterdag, dus alle kinderen zijn thuis, en helaas komen ook de Polen morgen weer terug. Vanavond dus nog even genieten van de vrijheid! Voordeel van stroom in de avond: Films kijken. Dat staat dus ook voor de jongens op het programma, geen huiswerk, maar ontspanning.

Ik ga nu naar the evening prayer!
Liefs en tot heel snel!

xxx Merel