We are family

Lief publiek!

het duurde even, maar het is weer tijd voor een verslag!
Ik was eigenlijk van plan om gewoon dag na dag af te gaan, en jullie in 'dagboekvorm' verslag te doen. Creativiteit is een schone zaak, dus ik ga het vandaag anders doen!
Dan vraag je je misschien af, hoe dan Merel? Nou zo!

Er is iemand die ik ontzettend tekort zou doen als ik dit verhaal niet op deze manier zou brengen.
De mensen die mij de vorige keer hebben gevolgd kunnen zich misschien nog wel aan hem herinneren: Simon.
Eén van de jongens die nu al een aantal jaren in het kindertehuis woont. Ik heb de vorige keer een ongelooflijk leuk en bijzonder contact met deze jongen opgebouwd. Simon is bijna 15, en heeft jaren lang op straat gewoond in Kampala, de hoofdstad van Uganda. Simon woont inmiddels een jaar of vier in het Children and Life Mission centre. Ik wil jullie zo graag over hem vertellen omdat hij een ongelooflijk bijzondere jongen is met een bijzondere instelling.
Simon is een absoluut knuffeldier, en komt elke keer even hangen, even horen hoe het gaat, en met je kletsen. Daarnaast is hij ook nog eens hartstikke slim. Hij is de beste van zijn klas. Wat mij (en de Uncles) aan hem opviel, was dat hij continu met een notitieboekje rondloopt. Als hij bijvoorbeeld tijdens het avondgebed een verhaal hoort, schrijft hij de essentie van het verhaal op. Het kan heel goed zijn dat hij na het gebed dan naar een van de Uncles toeloopt om te vragen om extra uitleg over hetgeen dat zojuist is verteld.
Vorig jaar gaf ik hem een boek. De Engelse versie van één van mijn lievelings boeken: The BFG (Big Friendly Giant) van Roald Dahl. Hij was er dolgelukkig mee! En binnen twee weken na thuiskomst in Nederland stond er een mailtje in mijn inbox met een driedubbele dankjewel. Hij was helemaal gelukkig, het verhaal was prachtig, en hij had het inmiddels al twee keer gelezen.
Toen ik deze winter terug ging, en Simon weer tegen kwam vroeg hij mij om hulp. Ik vond dat prima, tenslotte was ik daar om te helpen, toch? Hij zou even iets pakken wat hij me wilde laten zien. Hij rende naar zijn 'dorm' (slaapzaal), en was binnen een mum van tijd terug, met in zijn handen het boek wat ik hem vorig jaar had gegeven.
Ik dacht, 'Goh, wat lief, wil hij mij laten zien dat hij het nog steeds heeft?'. Maar nee, de vraag die ik kreeg kon ook echt alleen maar van Simon komen: Hij had alle woorden die hij niet begreep met een potlood onderstreept. Een aantal woorden had hij niet in het woordenboek kunnen vinden, en hij wilde zo graag weten wat het allemaal betekende! Ik was echt compleet perplex. Een beetje een mix van positief emotionele verassing en tegelijkertijd ongelooflijk lieve dankbaarheid. Ja, zo moet ik het geloof ik ongeveer omschrijven.
Wat was nou het punt: De Grote Vriendelijke Reus is een reus die eigenlijk niet zo goed kan lezen en schrijven, maar zichzelf dat zo goed en zo kwaad als het gaat toch heeft geleerd doormiddel van een boek wat hij heeft geleend. Maar daardoor haalt hij wel allerlei woorden, zinnen en gezegden door elkaar. Dat was voor Simon een beetje verwarrend. We hebben de hele middag op de stoep gezeten, met een gummetje. Nadat ik hem bij een aantal woorden uitleg had gegeven, begon hij het echt door te krijgen, en kon hij de gekke woorden zelf ontcijferen. Glunderend gumde hij de streepjes onder de woorden weg die hij nu begreep.
Nu ik dit stukje over hem schrijf, krijg ik weer dezelfde kriebels als die middag. Ongelooflijk, hoeveel plezier je iemand kan doen met een boek. En hoe mooi het is dat de magie van Roald Dahl nooit zijn kracht verliest.

Simon is nu klaar met de basisschool, en heeft Primary 7 (groep 8) erg goed afgesloten. Zo goed, dat hij naar secondary school (middelbare school) mag. Dat is erg bijzonder, want de meeste kinderen worden naar een vakopleiding gestuurd, zodat zij zo snel mogelijk een degelijke baan kunnen vinden om zichzelf, en later hun gezin, te kunnen onderhouden. Simon is echter zo slim, dat men al voordat de P7 resultaten binnen waren al had besloten om hem op te geven voor een particuliere middelbare school.

En toen op een dag, kwam hij met een typische Simon-vraag, met een typische Simon-uitleg: Voordat hij aan zijn nieuwe opleiding wilde beginnen, wilde hij rust in zijn hoofd. Hoe hij dan rust in zijn hoofd zou krijgen? Door het vinden van zijn moeder...
Hij is op straat terecht gekomen nadat hij als kind was mishandeld door zijn tante, waar hij zijn leven lang heeft gewoond. Zijn moeder en vader heeft hij nooit gekend. En nu was hij toch wel erg benieuwd naar vooral zijn moeder. Hoe ze is, of hij op haar lijkt, of ze überhaupt nog leeft..
De Uncles en Father hebben deze vraag heel erg zorgvuldig behandeld en bekeken, en zijn gestart met zoeken. Maar waar begin je in hemelsnaam? Het is zoeken naar een speld in een hooiberg van een paar honderd kilometer. Uganda is dan misschien wel een klein land als je het gaat vergelijken met andere Afrikaanse landen, maar er wonen alsnog een heleboel mensen. Héél veel! 'Gelukkig' hadden we een telefoonnummer van zijn vader. Ik zet gelukkig tussen aanhalingstekens omdat het bellen met zijn vader verre van gelukkig was. Ik mag over de inhoud van deze zoektocht niet publiekelijk schrijven, omdat 'derden' daar een aandeel in hebben, die ik niet vooraf heb kunnen vragen om toestemming voo het plaatsen van een verslag. In elk geval is de zoektocht een waar avontuur geweest, bijna Indiana Jones-achtig, inclusief achtervolging en rennen voor je leven (ik niet hoor, maar een collega Uncle wel). Waar het drama op neer kwam, was dat zijn vader hem niet langer wilde erkennen als zijn zoon, omdat hij inplaats van moslim nu katholiek is.
Zijn tante (een andere dan waar hij oorspronkelijk woonde) was wel erg blij hem weer te zien. En vanuit de gedachte dat het heel fijn was dat hij nu toch aansluiting had met een 'betrouwbaar' familielid, heeft hij daar een nacht gelogeerd. Weliswaar voorzien van een telefoon met een berg beltegoed met onze nummers voorgeprogrammeerd.
Het bizarre was, dat je kon merken dat niemand van de collega's het écht prettig vond dat hij weg was. En we vooral dachten: "als hij maar terug komt... om hier zijn school af te maken.. die jongen gaat zo'n mooie toekomst krijgen!". Iedereen was dan ook meer dan opgelucht dat de volgende dag één van onze telefoons ging, en dat zijn naam op het schermpje kwam te staan. Hij belde met de vraag of Nyerere (een van de Uncles) hem kon halen, samen met zijn moeder! We wisten niet wat we hoorden! Wat bleek: Hij heeft het nummer van zijn moeder gejat uit de telefoon van zijn tante, heeft haar met zijn leentelefoon gebeld, en is daar naartoe gegaan! Ze bleek nog geen 15 kilometer van ons centre vandaan te wonen. We waren helemaal perplex (blij voor hem, maar ook boos, hij was weggelopen, en dat was absoluut niet de afspraak!!!!).
De volgende dag zijn ze hem gaan halen, met zijn moeder. Ik was die ochtend met Auntie in de stad, en toen we 's middags terug kwamen stond hij ineens in de diner! He-le-maal gelukkig, de zon scheen zowat uit zijn oren. Ik moest direct meekomen, zijn moeder zat in het kantoor met Father te praten!
Ik ben eerst heel snel naar mijn kamer gerend om mijn camera te pakken. Want er moest natuurlijk een familiefoto komen!!! Zijn moeder was zo intens gelukkig dat ze haar oudste zoon weer terug had! Ze woont nu op 15 km afstand van CALM, met haar man, 3 zoons en 3 dochters, en is Father en de Uncles eeuwig dankbaar voor de geweldige zorg voor haar zoon. Ik heb nog nooit van mijn leven mensen zo blij gezien. Simon heeft oud en nieuw bij zijn familie gevierd. Zijn écht familie, bij zijn moeder en zijn stiefvader, die waanzinnig veel van hem houden, en zo gelukkig zijn met de hereniging van het gezin! Hij blijft gelukkig op verzoek van zijn moeder op CALM wonen, om daar zijn studie af te maken. Maar in de vakanties mag hij gewoon naar huis ;-).

Simon zegt dat het allemaal goed is gekomen door de Peruaanse gelukspoppetjes die ik hem heb gegeven voordat hij op pad ging naar zijn familie. Ik weet zeker dat het hem zonder poppetjes ook zou zijn gelukt. Maar voel me ook buitengewoon vereerd dat ik getuige mocht zijn van dit hele avontuur... in één woord: Wauw!
Uiteraard plaats ik bij dit bericht DÉ familiefoto.

Dit was het voor nu, maar jullie kunnen snel een nieuw bericht verwachten ;-)!

Liefs van Merel