Ik mag nog een keer

Lieve lezers&lezeressen,

Voordat ik het verhaal van mijn heerlijke trip ga hervatten mag ik jullie een zeer fijne mededeling verkondigen: Ik ga wéér terug!!
Ik heb zojuist een gesprek gehad met mijn studieloopbaan begeleider. Hij was erg onder de indruk en erg oprecht geïnteresseerd, en was net als ik van mening dat ik geweldige stage kansen heb in Uganda.
Dus ik ga mijn project voortzetten in de maanden juli en augustus van dit jaar!

Op deze vieze, koude, grijze en regenachtige dag schijnt in mijn treincoupé de zon.

Maar... Ik was gestopt met schrijven over mijn eerste dagen in Afrika, en zal nu netjes verder gaan waar ik gebleven ben.

Ik kan mij voorstellen dat jullie bij het eerste verhaal hebben gedacht: leuke vakantie heeft die Merel, doet ze ook wel wat aan stage? Ja hoor! Mijn pedagogische verantwoordelijkheden reiken ver en zijn prachtig. Zo begon het échte werk op zaterdag. De brassband (fanfare bestaande uit een stuk of 16 jongens) was gevraagd om te spelen bij een opening van een kinderkliniek. Nu kan ik me voorstellen dat jullie je daar niet zoveel bij voor kunnen stellen, dus ik ga het zo kleurrijk mogelijk brengen, en hoop dat jullie het dat begriijpen.
We moesten 's morgens om 7:30 uur klaar staan. De organisatie van de kinderkliniek zou zorgen voor transport. Dit ging op heerlijk Afrikaanse wijze mis: om 8:30 stonden we nog steeds te wachten. Uiteindelijk hebben Joseph en ik maar gebeld om te vragen waar de bus bleef: bleek dat ze vergeten waren trasport te regelen voor ons. Uiteindelijk hebben we een taxi kunnen regelen, maar daar pasten we niet allemaal in, dus moest de ene groep eerst reizen, de taxi weer terug rijden en de tweede groep ook ophalen. Gedoe dus, waardoor de opening zware vertraging op liep. Eenmaal aangekomen werden de instrumenten uitgeladen en posities ingenomen. Het was de bedoeling dat de mensen van de organisatie met een spandoek door de dorpen zouden trekken, met de fanfare achter ze aan, om voor muziek te zorgen. Op die manier trek je de aandacht en kun je zeer effectief reclame maken in Uganda. We hebben al met al anderhalf uur gelopen, in de hitte. Ik was dan ook erg blij toen we weer aankwamen op de plek waar we vertrokken waren. We moesten plaats nemen onder een tent. Toen ik om me heen keek drong het al redelijk tot me door: vrij arm dorp, weinig mensen die ooit een blanke (mzungu) hebben gezien, veeel te veel aandacht dus. Ik vind aandacht niet zo erg, maar aandacht om je huidskleur: daar heb ik echt een pesthekel aan. Je valt op door iets wat je moeilijk kan verbergen. Zo kwam het dus dat we een hele middag bij het openingsritueel moesten zitten, en ik een overdreven voorkeursbehandeling kreeg. Ik kreeg als enige van mijn mensen drinken aangeboden, er was een aparte plaats waar ik mocht eten etc. Ik heb vriendelijk afgeslagen: als de kinderen mogen eten eet ik ook, anders niet. Dus het duurde en duurde, dat ritueel ging maar door, met vreselijk veel sprekers, en vals zingend koor, nog meer sprekers en een toneelstuk dat werkelijk alles sloeg. En de kinderen kregen trek en dorst, en er kwam maar niks. Uiteindelijk zijn Joseph en ik het dorp ingelopen en hebben we bekertjes sap en chapati's (Afrikaanse vettige pannenkoekjes, mijn lievelings!!) gekocht. De kinderen waren weer voorzien van eten en werden gelijk weer actief. Tussen het ritueel dpor moesten de kinderen nog een aantal liedjes spelen. Eindelijk tegen een uur of 4 kwam het bericht dat er eten was gemaakt voor de kinderen. De mensen van de organisatie vonden het maar raar dat ik gewoon met Joseph en de jongens at. Maar ik was echt niet in voor mzungu spelen. Ik was daar met mijn mensen, dus daar bleef ik bij. Dus we hebben heerlijk (ahum) matoke gegeten (puree van groene bananen, niet mijn favoriet), met de vingers (wel weer favoriet!) zoals het hoort. Toen viel mij weer op dat ondanks dat de hele opzet redelijk primitief was, er toch heel veel aandacht is voor persoonlijke hygiëne. Er was gewoon vers water in een jerrycan en zeep om voor en na het eten je handen mee te wassen. Na het eten hing er ineens een hele vervelende dronken man rond, die een mzungu wel interessant vond. Knap irritant en vooral onbehaagelijk! Gelukkig zag Joseph al aam de manier waarop ik stond dat ik me niet op mijn gemak voelde. Die schoot dus snel te hulp door het gesprek te onderbreken en me mee te nemen naar de taxi. Ik was zoooo opgelucht! Want ik vond die man knap ongemakkelijk! Uiteindelijk zijn we, tegen een uur of 7 's avonds weer terug gegaan naar huis. Het was absoluut een enerverende dag, maar ik was ook erg blij weer lekker thuis te zijn. We hebben heerlijk in de diner gezeten om na te praten, en Auntie had heerlijk voor ons gekookt. Father was erg benieuwd naar miijn ervaringen van de dag, en moest ontzettend lachen om het feit dat ik zo lang vriendelijk was gebleven tegenover die rare dronken man. Die avond lag ik heeeel vroeg in bed, ik was helemaal stuk na die lange dag. Ik was nog nooit zo blij met een frisse koude douche en een lekker zacht bed!

Dit was het voor nu, ik ben inmiddels bijna in Zutphen dus ik moet overstappen!

Liefs en tot de volgende keer!

P.s. Heeeeel erg bedankt voor de berichtjes, wat leuk! Als je het leuk vind, laat dan vooral een berichtje achter!