Ik leef hoor!
Door: Merel
Blijf op de hoogte en volg Merel
13 Januari 2011 | Nederland, Delden
Lieve mensen!
jullie zullen je meerdere malen hebben afgevraagd: Ging ze nou niet naar Afrika? Waarom horen we dan helemaal niks?
Ik zal netjes voor opheldering zorgen: Er was geen internet! In het mooie Uganda loop je regelmatig het risico dat je geen stroom hebt, dat hebben we vorige keer al gemerkt. Maar dit keer was het echt feest. Wel heel romantisch, 's avonds eten bij kaarslicht, en het romantische gezoem van de generator op de achtergrond (niet echt gezellig dus). Maar als we stroom hadden was de internetverbinding helaas niet sterk genoeg, daar was meer voor nodig. Nu moet ik eerlijk bekennen dat deze internetloze tijd ook zijn charme had. Heerlijk, geen mailtjes moeten lezen, niets over werk, school of andere verplichtingen, echt weg zijn. Al vond ik het wel jammer dat ik mijn reisdagboek niet kon publiceren. Dat heb ik de vorige keer namelijk met heel veel plezier bijgehouden. Maar ik zal jullie nu op deze manier verslag doen, en hoop dat jullie dan niet meer boos op mij zijn.
Mijn drie weken in Uganda waren in één woord: Fantastisch! Het was de vorige keer al prachtig, maar dit keer was het echt geniaal mooi. Ik ben om precies te zijn op donderdag 16 december vertrokken. Merels overwinteren normaal gewoon in Nederland, maar ik kan ze allemaal aanraden volgende winter gewoon naar de evenaar te vliegen, het duurt een tijdje, maar dan heb je ook wat. Alleen denk ik dan dat ze het daar net zo fijn krijgen als ik, en uiteindelijk niet meer terug komen.
Nee, sorry, gekheid, ik dwaal af.
Met een vertraging van twee uur (waar ik echt poepchagerijnig van werd, want elk gemist uur is er eentje) door een kapotte telefoon aan boord van het vliegtuig vlogen we eindelijk zuidwaarts. 's Avonds rond een uur of half 10 kwamen we eindelijk aan in een pikke donker Afrika. Toen ik eindelijk mijn visum had gekocht en mijn bagage van de band had weten te vissen, ben ik richting de ontvangsthal gelopen. Dat was even slikken. Vorige keer stond er namelijk tussen al die Afrikanen één witte mevrouw te zwaaien, Hannie kon ik er zo uitpikken. Dit keer moest ik echter opzoek naar Joseph, die toch iets minder opvalt tussen alle wachtenden. Toen ik hem niet zag ben ik maar naar buiten gelopen. Op dat moment tikte ineens iemand op mijn schouder met de vraag: "Are you lost or what???". Ik was dus zo langs hem heen gelopen! Erg he! En hij had nog wel zo lief een bloemetje mee genomen. We hebben eerst een hele tijd staan lachen en blij zijn dat we elkaar weer zagen, en zijn toen vervolgens naar de auto gelopen om naar huis te rijden. Onderweg had ik het natuurlijk al ontzettend warm, wat een verschil tussen de kou in Nederland en de hitte in Uganda!!! De hele autorit hebben we zitten praten over hoe het met iedereen gaat, wat de plannen zijn voor kerst en oud en nieuw. Hoe het met zijn afstuderen zat, wanneer zijn graduation is, dat soort dingen. We waren in een mum van tijd thuis. Daar was natuurlijk alles al donker, het was allang bedtijd geweest voor de kinderen, dus het was letterlijk 'calm at CALM'. Maar ineens stond daar een dikke mevrouw met heeeel kort haar te zwaaien: Auntie Angella, de enige dame die vast op het center werkt, was opgebleven om ons te verwelkomen. Ik was natuurlijk onwijs blij om haar weer te zien, en ook Nyerere, een van de Uncles, was opgebleven. Het was een heerlijk warm weerzien, letterlijk en figuurlijk. We hebben nog een aantal uren in de Diner (onze woonkamer) gezeten om bij te kletsen en wijntjes te drinken, maar om half 3 was iedereen echt kapot, en was ik erg blij dat ik naar bed kon. Ik kreeg mijn heerlijke kamertje terug, midden op de compound, en had de hele 'dorm' voor mezelf: 4 slaapkamers, 2 douches, 2 wc's en 2 wasbakken. Heerlijk, mijn eigen huisje dus!
Na een overheerlijke nacht slapen werd ik gewekt door het geluid van spelende kinderen en krijsende vogels. De vogels klinken daar net als mobieltjes, en dan 20 door elkaar. Ik was gelijk wakker, ik wilde snel douchen en dan de jongens zien! En de rest van de Uncles (de mannen die mijn collega's zijn) hoi zeggen! Het was erg fijn om iedereen weer te zien, en vond het ontroerend om te zien hoe blij ze waren dat ik terug was. Tijdens het ontbijt (met heeeeerlijke bananen en Jambodo's - worstjes) kwam Father (de geniale Priester die de baas is) eindelijk binnen. Heeel erg leuk om elkaar weer te zien!
Omdat mijn Ugandese simkaartje was verlopen, moest ik even een nieuwe halen, en ook was ik nog niet voorzien van Shillingen. Joseph had mij al aangeboden om samen naar Kampala te gaan, om daar inkopen te doen. Hij moest toch naar Makarere University om een aantal formulieren in te leveren, en hij bood aan om mij daar gelijk een rondleiding te geven. Uiteraard wilde ik dat zien! Dus zijn we met Father mee gereden naar Kampala, en halverwege uitgestapt en per taxi en boda boda (brommers) verder gegaan. Wat was dat lekker, weer achterop een boda zitten!!! Makarere was ook onwijs indrukwekkend, wat is dat een grote universiteit! Veel groter dan gedacht. Helaas begon de hitte zijn tol te eisen: Ik was absoluut nog niet gewend, en ondanks dat ik met factor 30 had gesmeerd kreeg ik toch een mooi rood kleurtje. Daarbij was ik halverwege de middag gebroken. Dus we zijn optijd naar huis gegaan. Eenmaal thuis heb ik heeeeeerlijk gedoucht, en de rest van de middag gezellig met Joseph en Auntie in de diner gehangen.
Toen ik naar mijn kamer ging om mij om te kleden belde Joseph ineens op: Een jongen die was weggelopen was ineens weer opgedoken. We moesten naar de politie omdat er aangifte was gedaan wegens vermissing, en uit te leggen(en te laten zien) dat de jongen weer terug was. Of ik misschien ook mee wilde. Binnen een minuut stond ik weer in de diner, uiteraard wilde ik mee!!! Dat moest ik zien. Konden we gelijk een paar pakken wijn kopen, vond Father. Dus wij op pad. Joseph en ik voorin, en de jongen zat bedremmeld op de achterbank. De politie was een bijzondere ervaring. Het politibureau zelf was een betonnen hok, met een oude bank, een tafel en een stoel. En en doos met documenten. Toen we eenmaal duidelijk hadden gemaakt wat we kwamen doen werd alles vrij snel afgehandeld, kreeg de jongen een standje van de politie, moest hij beloven nooit meer weg te lopen, en mochten we weer naar huis. Na ons bezoek bij de politie zijn we op zoek gegaan naar onze favoriete soort wijn, daarvoor moesten we een flink stuk omrijden. Dat was voor mij een goede gelegenheid Afrika weer eens te bekijken.
De rest van mijn verhaal komt morgen, of overmorgen. Ik kan niet drie weken in één keer oprakelen ;-).
Liefs Merel
-
13 Januari 2011 - 17:17
Karlijn:
Wat een heerlijk verhaal weer, het blijft leuk om jou beeldende verhalen te lezen! -
13 Januari 2011 - 21:30
Diane :
heerlijk je neemt me zo mee Afrika in. vertel maar snel verder. -
14 Januari 2011 - 13:29
Ed:
Hoi Merel, het vogeltje was dus weer uitgevlogen. Mooi dat je het naar de zin hebt gehad, smaakt zeker naar meer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley